W tafli jeziora odbijają się światła wielkich miast. Mówią, że to gwiazdy, którym daleko jest do słońca. Każdy świt nakrywa je blaskiem, jakiego same nie rozumieją, bo: on jest inny, on zbyt silny, taki twórczo-- rzeczywisty. A one są jak bielizna koronkowa. Niejeden śmiałek, chcąc ich dotknąć, gładził dłonią brzeg, lecz przy tym mącił wodę. Goniąc za iluzją, wchodził jednak głębiej i głębiej. Tam w oddali spotykając już tylko wiry topielne. Przyczajona w tataraku, czyham na te gry świadomości, nasiąknięte miłością i czasami piszę… opisuję je.