Monografia poświęcona problematyce "twórczości na wygnaniu". Losy emigracyjnych pisarzy kubańskich - Sarduya, Caseya i Avenasa - przedstawione zostały na szerokim tle uwarunkowań kulturowo-literacko-estetycznych. Autorka odwołuje się zarówno do kategorii filozoficznych i estetycznych cywilizacji europejskiej, jak i do tych, które w procesie przenikania się elementów kulturowych właściwych synkretyzmowi karaibskiemu koncentrują uwagę czytelnika na znaczeniu wpływów kultur dalekich od tradycji europejskiej, które jednak w owym synkretyzmie i w odniesieniu do twórczości omawianych pisarzy odegrały rolę znaczącą (Afryka, Indie). Pozwala to lepiej zrozumieć fenomen "Kubańczyków na wygnaniu", czyli diaspory kubańskiej lat 60. ubiegłego wieku.