Postać Edwarda Dziewońskiego – wszechstronnego aktora, świetnego reżysera i arcyzabawnego kabareciarza – przybliża krytyk filmowy Jacek Szczerba. W częściowo biograficznym szkicu opowiada o barwnym życiu artysty i omawia dzieła polskiej kinematografii, do których powstania się przyczynił. Życie Dziewońskiego od początku związane było ze sceną. Wszak jego ojciec Janusz to współzałożyciel Teatru Ateneum. Sam Dudek – wyrastający w środowisku aktorskim – był na ty choćby z Hanką Ordonówną, a uczył się u wielkiego Aleksandra Zelwerowicza. Tuż po wojnie znakomicie nadawał się do ról hitlerowców dzięki biegłej znajomości języka niemieckiego. Był gestapowcem w „Zakazanych piosenkach” Leonarda Buczkowskiego, esesmanem w „Ostatnim etapie” Wandy Jakubowskiej. Słynący też z celnego dowcipu po prostu musiał założyć kabaret – nazwany od jego przezwiska „Dudek”. Polaków rozśmieszał wraz z Ireną Kwiatkowską, Wiesławem Gołasem, Janem Kobuszewskim i Wiesławem Michnikowskim. Już w starszym wieku, ale nadal w doskonałej formie, zachwycał m.in. rolą dziadka Surkonta w „Dolinie Issy” Tadeusza Konwickiego, a także w ironicznym „Strasznym śnie Dzidziusia Górkiewicza” Kazimierza Kutza.