W 1959 roku ukazał się poświęcony teatrowi romantycznemu monograficzny zeszyt "Pamiętnika Teatralnego". Zmienił on gruntownie myślenie o polskim dramacie romantycznym, który dotąd uważano za niesceniczny, przeznaczony do lektury. Okazało się, że wielkie dzieła naszych romantyków powstawały z myślą o scenach zachodnioeuropejskich, które oni dobrze znali i byli zafascynowani ich możliwościami inscenizacyjnymi. Dowodzi tego również Magdalena Chacko w swej książce, wpisując się w tradycję tych badań. Autorka obszernie omawia konwencje inscenizacyjne oraz style gry aktorskiej obowiązujące w ówczesnym teatrze i pokazuje, w jaki sposób inspirowały one Juliusza Słowackiego i wywarły wpływ na kształt sceniczny jego dramatów. Odpowiada także na pytania: Na czym polegało "myślenie teatrem" autora Ballady ny? l czy jego dramaturgia przyczyniła się do przemian w teatrze polskim drugiej połowy XIX i początku XX wieku?