Jako narzędzie kryterium porządkowania derywatów Autorka przyjęła kierunek motywacji słowotwórczej (odczasownikowej lub odrzeczownikowej), wyodrębniając grupę deverbativów i desubstantivów. W obrębie grup materiał został usystematyzowany zgodnie z malejącą produktywnością. Przy opisie deverbativów w części słownikowej określana jest wartość aspektowa derywatów oraz ich związek z podstawą słowotwórcza czasownika. W przypadku desubstantivów ustalenie relacji rzeczownikowej podstawy motywującej do derywatu pozwala wyróżnić nazwy o różnym charakterze (odobiektowe, odrezultatywne, odnarzędziowe, odmateriałowe i odsposobowe). Na wysoką ocenę zasługują wszechstronne, wnikliwe komentarze autorskie dotyczące materiału egzemplifikującego badane typy słowotwórcze. Omawiana jest w nich dystrybucja formantów uzależniona od wygłosu podstawy słowotwórczej, ich specjalizacja semantyczna, aktywność, synonimia, nacechowanie stylistyczne, zjawiska morfonologiczne towarzyszące derywacji badanych rzeczowników. Zarówno w opisie materiału dokumentacyjnego, jak i w wywodach końcowych zwraca na siebie uwagę dążenie Autorki do wnikliwej interpretacji neologizmów jako grupy derywatów najlepiej odzwierciedlającej najnowsze tendencje językowe. Ważnym elementem opisu są również przejrzyste tabele i zestawienia.