Dziesiąty tom serii stanowi wielowątkową i prezentowaną przez różne formy przekazu ilustrację losów Żydów łódzkich w latach 1939-1942. Czytelnik znajdzie w nim świadectwa bezpośrednich uczestników wydarzeń w postaci relacji, wspomnień, listów, utworów poetyckich, a także dokumenty urzędowe - teksty obwieszczeń i zarządzeń. Materiały ułożone są chronologicznie. Najpierw ukazują dramat ucieczek z bombardowanego miasta, potem prezentują stopniowe i coraz okrutniejsze szykany i prześladowania, jakich doświadczali Żydzi pozostali w okupowanej Łodzi, wreszcie przybliżają czytelnikowi świat getta łódzkiego. To właśnie w narracjach opisujących rzeczywistość dzielnicy zamkniętej obecne są różne gatunki i dyskursy. I tak na przykład oficjalny, perswazyjny komunikat mowy wygłoszonej przez Mordechaja Chaima Rumkowskiego zderza się z niejawną, krążącą w zamkniętym obiegu, satyryczno-pamfletową, okolicznościową poezją wymierzoną w Przełożonego Starszeństwa Żydów i członków gettowej administracji. Zdecydowana większość prezentowanych w tym tomie dokumentów nie była wcześniej publikowana. Ich różnorodność czyni tom ciekawą lekturą nie tylko dla badaczy Zagłady, ale także dla wszystkich zainteresowanych wojennymi losami Łodzi.