II Rzeczpospolita, odrodzona po latach niewoli, znajdowała się w wyjątkowo trudnym położeniu. Największe zagrożenie stwarzała agresywna działalność służb specjalnych Niemiec i Związku Sowieckiego, podejmujących często wspólnie antypolskie akcje wywiadowcze, dywersyjne i propagandowe. Przeciwdziałanie temu utrudniało geopolityczne położenie Polski, niekorzystny kształt jej granic, złożona sytuacja narodowościowa i brak doświadczonych kadr, a także ograniczone fundusze przydzielane wywiadowi wojskowemu oraz cywilnym organom bezpieczeństwa. Pomimo to Oddział II Sztabu Głównego WP skutecznie ograniczał antypolskie działania, paraliżował większość akcji szpiegowskich, sygnalizował zbliżające się zagrożenie wojenne. Kierownictwo wywiadu nie miało jednak wpływu na decyzje czynników rządowych dotyczące węzłowych zagadnień politycznych i wojskowych. Nadmierna wiara w trafność oceny sytuacji międzynarodowej prezentowana przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych i jego nieufność do analiz przedstawianych przez organa wywiadu stały się źródłem zaskoczenia, a następnie porażki w konfrontacji z mającymi olbrzymią przewagę dwoma agresorami.