Plankton Tak się zdarzyło, że tej nocy nie zmrużyliśmy powiek, rozmawialiśmy długo o wszystkim, wilgotni i ciepli jak wnętrze orzecha. Chcieliśmy zatrzeć tropy w miejscach, gdzie ocierały się o nas gazele, nie raniło szkło, powierzchnia jeziora odbijała stopy. Na tym właśnie miała polegać wieczność, ale stało się inaczej. Widocznie o czymś zapomnieliśmy, bo spadł śnieg. Wytłumacz proszę, co mogło się stać, że nie należymy już do tej samej gromady, otwórz mi oczy, przynieś odpowiedź na zielonej blaszce liścia, stwórz błękitny ocean raz jeszcze. Powiedz, co może się zdarzyć za szeleszczącą kurtyną, gdy odpłyną wodorosty, zabrzęczą syrenie łuski, stężeje sól. Tylko tak można dojrzeć przyszłość, choć woda zniekształca odbicia, ale myślmy, że będzie dobrze, więc uśmiechnij się, książę, morski koniku, uśmiechnij. Fragment książki