Wiele wierszy, które znalazły się w tym wyborze, Władysław Broniewski pisał w ostatnich latach życia, po śmierci ukochanej córki Anki, kiedy już nie musiał (nie był w stanie, nie chciał) układać się ze światem, mógł pełniejszą gębą "wykrzywiać się na ten wszechświat" - tak źle urządzony. Te późne wiersze to są niemal bez wyjątku wiersze pisane jakby niedbale, świadomie nieporadnie, bez troski o poprawność językową, składniową, jakąkolwiek - to wiersze rzucone jakby mimochodem, nawet wbrew woli, jakby wcale nie chciało się, albo nie mogło ich pisać i napisać. Te wiersze to, jak mi się wydaje, najlepsze wiersze poety. Dariusz Suska