Książka Jamesa C. VanderKama przedstawia kluczowy w dziejach judaizmu okres historyczny, zwany często epoką Drugiej Świątyni. Granicami czasowymi są lata 516/515 r. p.n.e. (odbudowa Świątyni Jerozolimskiej po powrocie z wygnania w Babilonii) i 70 r. n.e. (ostateczne zburzenie sanktuarium i Świętego Miasta przez Rzymian). Praca obejmuje trzy zasadnicze części, w których autor omawia kolejno: wydarzenia historyczne w Judei i diasporze, piśmiennictwo żydowskie (m.in. księgi biblijne, apokryfy, utwory literackie i historyczne) oraz problematykę religijną. Najwięcej miejsca poświęcono prezentacji dzieł powstałych w tej epoce, zwłaszcza bogatej literaturze apokryficznej oraz rękopisom znad Morza Martwego, które wzbogaciły znacznie naszą wiedzę o formowaniu się judaizmu i początkach chrześcijaństwa.