Poezja Twardowskiego – pełna paradoksów, żartów, barw i jakości zmysłowych – poddaje się poważniejszej interpretacji dopiero przez odwołanie do wielkich osiągnięć mistyki europejskiej: szkoły karmelitańskiej, franciszkańskiej, salezjańskiej. Niezbędne są także konteksty biblijne, szczególnie zaś ewangeliczne. W polskiej poezji religijnej nie stosowano dotąd w utworach lirycznych humoru, nie pisano tekstów stylistycznie „niskich”, a zarazem odwołujących się do „teologii Boga uśmiechniętego”. Rezonans poezji Twardowskiego w świecie wskazuje, że mamy do czynienia ze zjawiskiem bezprecedensowym, świadczącym o życiowej potrzebie obcowania z poezją religijną.