Wiersze algebraiczne to kolejny po Anonsach i przepowiedniach tom poezji Andrzeja Ballo – „budowniczego, muzyka i poety” z Warmii. Weźmy trochę filozofii, odrobinę matematyki, zaprawmy szczyptą łagodnego sarkazmu, dodajmy do tego nutkę melancholii, a powstanie mieszanka wybuchowa, której trudno się oprzeć. W Wierszach algebraicznych słowa można kroić i smakować. To pękają w szwach, to lądują na talerzu. Obwieszczają prawdę, która jest praworęczna, lecz trzyma długopis w lewej dłoni. A przy tym mądra, trochę ironiczna, ale wyrozumiała dla homo billboarda. Oto człowiek! – chciałoby się zawołać. Gdzie go zaprowadzi poeta?