Intrygujące, prowokujące brzydotą fotografie Diane Arbus stały się legendą jeszcze przed jej samobójczą śmiercią w 1971 roku. Zaczynała od fotografowania mody, by następnie skupić się na tematyce, która określiła jej artystyczną tożsamość: tym, co niedostrzegane, ponieważ zbyt odmienne, zbyt pospolite, potworne. Fotografowała odmieńców i wykluczonych: kaleki i olbrzymów, artystów cyrkowych i kloszardów, prostytutki i nudystów, wydobywając na powierzchnię obrazu to wszystko, co w purytańskim, konformistycznym społeczeństwie wczesnych lat 60-tych wciąż stanowiło strefę zakazaną. W pierwszej pełnej biografii artystki autorka wnikliwie ukazuje jej życie prywatne: dzieciństwo w zamożnej nowojorskiej żydowskiej rodzinie, małżeństwo z fotografikiem Allanem Arbusem, pełne pasji, a zarazem zwątpienia we własne możliwości poszukiwania artystyczne i postępującą depresję.