Książka ta, będąc wciągającą opowieścią o historii niemieckiej poezji i muzyki, jest zarazem spotkaniem dwóch geniuszy - kompozytora oraz jego biografa. Jan Sebastian Bach pochodził z rodu o wspaniałych tradycjach muzycznych. Po ukończeniu szkoły w Lüneburgu szukał swojego miejsca w Weimarze, Arnstadt, Mühlhausen i Köthen, by wreszcie w 1723 roku zostać kantorem w lipskim kościele św. Tomasza. Piastował to stanowisko przez 27 lat, do końca życia. Dwukrotnie żonaty, miał dwadzieścioro dzieci. Czterech jego synów także zostało muzykami; błyskotliwa kariera Johanna Christiana początkowo nawet przyćmiła dokonania ojca. Był pobożny i rubaszny, gościnny i oszczędny, skromny i świadom swojej wielkości. Nie przerwał komponowania nawet wówczas, gdy postępująca u schyłku życia ślepota utrudniała mu pracę. Znamy ponad 1000 jego utworów, z których wiele weszło do historii muzyki i do dziś porusza słuchaczy. Schweitzer patrzy na swojego bohatera jako muzykolog, filolog i teolog. Wykazuje nierozerwalne związki między muzyką i tekstami utworów wielkiego polifonisty, a także między pobożnością Bacha i szczególnym duchem jego dzieła.