Hetman Stanisław Koniecpolski: Wszechstronnie wykształcony samouk, odznaczający się szerokimi horyzontami umysłowymi, potrafił twórczo rozwinąć staropolską sztukę wojenną, dostosowując ją do różnorodnych warunków. Koniecpolski był zasłużonym reformatorem sił zbrojnych, najbliższym doradcą królów w sprawach wojskowych (współpracował z Władysławem IV przy przeprowadzaniu reform wojskowych), szczerym propagatorem polityki morskiej i budowy floty wojennej, wybitnym politykiem i uznanym ekspertem w sprawach Wschodu, nie wahającym się wysunąć niezwykłych na owe czasy idei sojuszu z Moskwą przeciw dokuczliwemu dla obu stron wrogowi - Tatarom. Hetman Koniecpolski mimo ogromnych zasług nie miał szczęścia u historyków, wciąż czeka na swą ocenę. Jan III Sobieski: W 1665 roku został marszałkiem wielkim koronnym, a w 1668 roku otrzymał hetmaństwo wielkie koronne. Dowodził wojskami polskimi pod Podhajcami i Chocimiem. 16 V 1674 roku szlachta zebrana na elekcji wybrała na króla człowieka, który jej zdaniem ucieleśniał wszystkie zalety Sarmaty. W pierwszym okresie swych rządów Jan III dążył do odzyskania Prus Książęcych i zawarcia pokoju z Turcją. Służyć temu miały przymierza zawarte z Francją i Szwecją. Wszystkie kalkulacje skończyły się fiaskiem, kiedy Francja zakończyła wojnę z Brandenburgią. Po sejmie 1678-1679 nastąpiła na dworze zmiana orientacji. W marcu 1683 roku Sobieski zawarł przymierze z cesarzem Leopoldem I zwrócone przeciw Turcji. Król na czele armii udał się na odsiecz Wiedniowi.