Martin Heidegger należy do tych charyzmatycznych filozofów, na których jedni reagują pełnym irytacji żachnięciem, inni zaś niekontrolowaną fascynacją i niemal przymusowym przejęciem sposobu myślenia. Są jednak i tacy czytelnicy, którzy doceniają absolutne nowatorstwo filozofii Heideggera, dostrzegają jego ograniczenia czy nawet śmiesznostki – a przede wszystkim widzą, jakim potężnym impulsem dla rozwoju myśli współczesnej były zarówno jego wielkie teoretyczne odkrycia, jak i dziwactwa. Bycie i czas to potężna metafizyczna konstrukcja na miarę klasycznych projektów. Heidegger jednak, opisując strukturę rzeczywistości, miejsce oraz działania człowieka w świecie, tworzy i narzuca własny oryginalny język. Z potocznych słów buduje złożone pojęcia, a jeśli to konieczne, pomaga sobie wieloczłonowymi neologizmami. Heideggerowskie pytania także często są klasyczne. Czym jest byt i bycie? Czym jest czas i nasze jego postrzeganie? Jakie są konsekwencje tego, że trwamy w czasie? Jaką strukturę ma lęk, troska, język, mowa? Co wynika z faktu, że mamy świadomość śmierci? Uderza też odkrywcza trafność i świeżość legendarnych już niemal analiz narzędzia (słynny Heideggerowski młotek), bycia-w-świecie, gadaniny lub fenomenu Się.