• Wilhelm Friedemann Bach jest współcześnie uznawany za najbardziej utalentowanego i innowacyjnego z synów wielkiego Johanna Sebastiana. • Kantaty Wilhelma Friedemanna wzorowane są na tych skomponowanych przez jego ojca, ale mają prawdziwie indywidualny styl i znajdują się pod wpływem „stylu sentymentalnego, dążącego do przekazywania prawdziwych i naturalnych emocji i charakteryzującego się nagłymi zmianami nastrojów. • Świetne wykonanie przez niemieckich artystów grających na instrumentach z epoki. • Zawiera teksty wszystkich Kantat. Spośród licznych dzieci Johanna Sebastiana Bacha troje wykazywało prawdziwy geniusz kompozytorski – C. P. E., J. C. oraz W. F. Spośród tej trójki Wilhelm Friedemann pozostaje najmniej rozumiany i najmniej znany, choć zapewne był najbardziej utalentowany. Uczył się pod kierunkiem swego ojca, ale był niespokojnym duchem i w końcu całkiem porzucił muzykę. W 1750 r. to właśnie Wilhelm Friedemann zajął się po śmierci ojca jego majątkiem i to on, aby pokryć długi, musiał sprzedać jego manuskrypty. Jego życie było bardzo burzliwe i choć udało mu się kilkakrotnie uzyskiwać dobre posady, w końcu popadł w biedę i niedługo potem podupadł na zdrowiu. Możliwe, że jego ostatnim uczniem była Sara Itzig Levy, cioteczna babka Feliksa Mendelssohna. Wśród kantat zamieszczonych na tych płytach CD znajdują się jedne z najbardziej wokalnie wymagających utworów Wilhelma Friedemanna Bacha. Pewnie oparte na przykładach kantat jego ojca (które W. F. regularnie grywał), stanowią niecodzienną i niepowtarzalną mieszankę tego, co staromodne i nowego nurtu „Sturm und Drang”. Miejscami można w nich usłyszeć młodego Haydna, a gdzie indziej J. S. Bacha. Muzyka Wilhelma Friedemanna reprezentuje sobą najwyższą jakość i podobnie jak w przypadku utworów jego braci obejmuje cały okres przejściowy między barokiem a eleganckim stylem klasycznym. • „A jak wykonanie? Co tu dużo mówić, w większości jest ono świetne – z elokwencją i stylistyczną pewnością siebie odkrywa różnorodne detale i subtelności talentu Friedemanna Bacha w tym względzie. Cała czwórka solistów daje pierwszorzędny popis, przy czym szczególnie warto podkreślić kunszt Barbary Schlick i Wilfrieda Jochensa… Gorąco polecamy” Gramophone, listopad 1994 r.