Westchnienie morza Gdy szedłem piaszczystym brzegiem, morze westchnęło głęboko, jakby jakimś pragnieniem, jakby jakąś tęsknotą. I po białych zastępach szare lały się fale w niewymownym wspomnieniu, otulone wciąż żalem. Kiedy kamyk rzuciłem, jeszcze cicho szlochało, a jak na dno już upadł, to szumiało, szumiało. Noc się ciszą okryła, lekko tańcząc z księżycem, ono jeszcze westchnęło, jakby szczęściem, jak życiem