W imię sadystycznej obsesji zostałam grającą marionetką, a mój ojciec – katem. Wszyscy wokół mnie udawali, że niczego nie widzą… Céline ma dwa lata, kiedy jej ojciec postanawia, że zostanie pianistką. W wieku ośmiu lat wygrywa pierwszy konkurs. Nikt z oklaskujących cudowne dziecko nie wie, jaką ceną jest okupiony ten sukces… Wstrząsająca autobiografi a kobiety dręczonej w dzieciństwie przez chore ambicje ojca Pewnego wieczoru, niedługo po moich dziesiątych urodzinach, ojciec zbił mnie i zabronił jeść kolacji, po czym stwierdził, że nie pójdę spać, dopóki nie wymierzy mi ostatniej kary. Zapytałam z płaczem, co mu zrobiłam, żeby zasłużyć na cierpienie, jakie mi zadawał. Nawet Haydn, nasz owczarek niemiecki, był lepiej traktowany ode mnie. Ojciec odpowiedział zimno, patrząc mi prosto w oczy: „Jesteś gorsza od psa”. Całymi latami Céline jest bita, głodzona, zamykana w piwnicy, poniżana. W każdy weekend, kiedy ojciec – szanowany inżynier – jest w domu, drży o swoje życie. Ćwiczy do upadłego, by na scenie błyszczeć w roli genialnej małej pianistki. Jest w niewoli niespełnionych ambicji ojca. Nikt, nawet matka, nie przychodzi jej z pomocą. Céline ma talent, ale z każdym rokiem gra na pianinie jest dla niej coraz większą męczarnią. Fizyczne i psychiczne tortury ojca są coraz bardziej wyrafi nowane i perwersyjne. Wreszcie czternastoletnia Céline składa doniesienie do prokuratury. Lecz jej piekło się na tym nie kończy… A jednak Céline Raphaël zwyciężyła. Dziś ma 29 lat, jest doktorem nauk medycznych, pracuje w szpitalu i walczy o ochronę dzieci przed przemocą w rodzinie i kształcenie pracowników opieki zdrowotnej w tym zakresie. „Chcę przełamywać tabu i nie dopuścić, aby inni także cierpieli w milczeniu. Tortury w rodzinie łatwo zataić, bo ich nie widać; żeby z nimi skończyć, trzeba zmienić prawo i ludzką mentalność”.