Umieszczenie dziecka niepełnosprawnego w szkole specjalnej, wynikające z rekwalifikacji, staje się porażką decyzyjną. Mam tu na myśli przede wszystkim rodziców, ale też nauczycieli i dyrektorów szkół integracyjnych, którzy przyjmując dziecko ze zróżnicowanymi zaburzeniami funkcjonalnymi, decydują się na zadanie przekraczające ich możliwości dydaktyczno-wychowawcze. Należy jednak zauważyć, że uczniowie zmieniający placówkę (z integracyjnej na specjalną) to również absolwenci gimnazjów niepodejmujący dalszego kształcenia w systemie edukacji integracyjnej. Sygnalizowana w książce problematyka zwraca uwagę na fakt selekcji „niewygodnej” dla ogólnej idei edukacji integracyjnej. Wielu jej zwolenników uważa, że wszyscy niepełnosprawni, bez względu na rodzaj i stopień niepełnosprawności, powinni być objęci nauczaniem ogólnodostępnym. Mając wątpliwość, czy integracja jest możliwa dla ogólnej populacji dzieci z niepełnosprawnością, szczególnie ze sprzężonymi zaburzeniami rozwoju i upośledzeniem umysłowym w stopniu znacznym, postanowiłam zająć się tą problematyką. Podjęty temat jest wyrazem wieloletniego zainteresowania zagadnieniem rekwalifikacji uczniów z niepełnosprawnością, którzy zmieniają szkołę często w trakcie roku szkolnego. Badania dały mi okazję do rozmów z nauczycielami szkół integracyjnych na temat sytuacji dzieci z niepełnosprawnością w byłych placówkach, ich możliwości i trudności, jakie napotykają w codziennej pracy. Istotna była ocena tej sytuacji przez rodziców, którzy podejmowali decyzję o edukacji dziecka w kształceniu integracyjnym. Interesowały mnie opinie, czy wybór szkoły integracyjnej spełnił ich oczekiwania. Przeprowadzone badania wydają się kluczowe dla całego systemu edukacji obejmującego kształcenie dzieci niepełnosprawnych, ale też umożliwiają wyznaczenie bardziej szczegółowych kierunków badawczych i szerszego poznania procesów selekcji międzyszkolnej tej grupy uczniów. Tematem niniejszej rozprawy stały się uwarunkowania rekwalifikacji.