Monografia stanowi pierwsze całościowe opracowanie instytucji ustania prawa z rejestracji wzoru przemysłowego w polskiej literaturze prawniczej. Bez wątpienia novum w polskiej literaturze prawniczej stanowi analiza tej problematyki oraz często spornych w doktrynie zagadnień zarówno w płaszczyźnie prawa materialnego, jak i procesowego na szczeblu polskim i unijnym. Doktryna zarówno polska, jak i zagraniczna dotycząca prawa wzorów przemysłowych koncentruje się wyłącznie na zagadnieniach prawa materialnego dotyczącego głównie pojęcia wzoru przemysłowego, jak również przesłanek jego zdolności rejestracyjnej. Dostrzeżono lukę w literaturze prawniczej, zwłaszcza w obszarze zagadnień związanych z postępowaniem w sprawach unieważnienia i wygaśnięcia prawa przed Urzędem Patentowym RP, przed sądami administracyjnymi oraz przed organami stosującymi prawo unijne. Podjęcie tej niezwykle istotnej problematyki w sferze stosowania prawa dało asumpt do sformułowania uwag krytycznych i wniosków de lege lata oraz de lege ferenda dotyczących obowiązującego ustawodawstwa polskiego. Celem pracy jest analiza instytucji unieważnienia i wygaśnięcia prawa z rejestracji wzorów przemysłowych w prawie polskim i unijnym. Rozważania poczynione w pracy zarówno w aspekcie prawa materialnego, jak i procesowego, zostały oparte na bogatym dorobku sądownictwa administracyjnego, tj. praktyki orzeczniczej WSA w Warszawie, NSA oraz praktyki orzeczniczej Wydziału Unieważnień i Izby Odwoławczej OHIM, Sądu UE oraz Trybunału Sprawiedliwości. Dokonano również oceny harmonizacji polskiego prawa wzorów przemysłowych z rozwiązaniami przyjętymi przez prawodawcę unijnego w dyrektywie Nr 98/71.