U-380 „Okręt z koniczynką” to jedna z niewielu relacji dotyczących okrętu podwodnego typu VII C. Okręty te były trzonem sił podwodnych Karla Dönitza. Opowieść o dziesięciu rejsach bojowych U-380 – od 22 grudnia 1941 roku, kiedy został wcielony do służby, do marca 1944, kiedy zatonął w porcie podczas alianckiego bombardowania Tulonu – trzyma czytelnika w napięciu aż do końca. Autorzy rzetelnie, bez upiększeń, przedstawiają sukcesy i porażki, trudności codziennej egzystencji na okręcie, emocje „polowań” na alianckie konwoje na Atlantyku i Morzu Śródziemnym, bezustannie towarzyszące załodze zagrożenie śmiercią. Ważnym uzupełnieniem historii „Okrętu z koniczynką” są szczegółowe życiorysy obu dowódców U-380, kapitana Józefa Röthera i Albrechta Brandiego, oraz najważniejszych członków załogi, a także ponad 300 fotografii, map i szkiców, w wielu przypadkach jeszcze niepublikowanych. „Na powierzchni rozpętało się teraz piekło. Konwój natychmiast zmienił kurs, niszczyciele i korwety szalały z dużą szybkością wewnątrz i na zewnątrz kolumny statków, tam i z powrotem. I jakoś eskorcie udało się namierzyć U-380. Szarpiące nerwy cykanie asdiku było głośne jak nigdy przedtem. O godzinie 20.13 wybuchły daleko cztery bomby głębinowe. Röther kazał zejść na 200 metrów. Pięć minut później wybuchło sześć kolejnych bomb głębinowych, tym razem dosyć blisko. Dowódca zmienił kurs i próbował, skradając się, wyprowadzić okręt z niebezpiecznego obszaru. Po pół godzinie eksplodowały następne bomby głębinowe, ale daleko od nich. Nasłuch miał tymczasem nowy kontakt…”