W okresie tworzenia swego programu terapeutycznego w latach 70. Simontonowie przyjmowali do swego ośrodka wyłącznie osoby uznane przez innych lekarzy za nieuleczalnie chore na nowotwór, którym pozostaje kilka do kilkunastu miesięcy życia. Osoby te, kontynuując dotychczasowe leczenie, lecz wzbogacone o elementy pracy ze stresem, emocjami i całą swą psychiką, w większości przypadków znacznie przedłużyły życie (u wielu nastąpiła remisja i całkowite cofnięcie objawów) oraz podniosły jego jakość, zyskując większą świadomość siebie, swoich faktycznych potrzeb i celów oraz satysfakcjonujących relacji z otoczeniem. Zasadniczy temat książki stanowi próba znalezienia odpowiedzi na pytanie: Dlaczego właśnie ta, a nie inna osoba zapadła na raka? Podstawowym założeniem autorów jest traktowanie cho­roby nie jako problemu czysto fizycznego, ale raczej jako problemu całego człowieka, obejmującemu oprócz ciała, lecz także umysł i emocje. Dlatego jeżeli nad powrotem do zdrowia nie pracuje cały człowiek, stanowiący zintegrowany system rozumu, ciała i emocji, to czysto fizyczna interwencja może okazać się niewystarczająca.