Nowa powieść Piotra Wojciechowskiego chyba najczęściej odsłania etyczne przesłanie całej jego twórczości. Wciąga nas wir losów, chwilami fantasmagoryjny, chwilami tragikomiczny – ale zawsze prawdziwie kaleczący. Ból z powodu tego okaleczenia najpierw wydaje się beznadziejny, przenika życie od dzieciństwa po starość. Zrozumienie losu i ulgę przynosi tylko jedno: odkrycie,że ktoś cierpi bardziej i czeka na opiekę, na wierne towarzyszenie. I jakoś tak się dzieje, że wszyscy, nawet najwięksi pozerzy i egotycy, świadomie albo nieświadomie skupiają się na pomocy osieroconemu dziecku. To dziecko jest realną istotą i jest symbolem: zwariowany świat dochodzi do ładu ze sobą tylko od tego miejsca, gdzie jest najbardziej bezbronny… Piotr Matywiecki