W niniejszej pracy poddano analizom występujące w centralnej części Polski Środkowej holoceńskie osady stokowe i eoliczne. Z badań współczesnych procesów stokowych wiadomo, że osiągają one największą dynamikę na stokach ogołoconych przez człowieka z naturalnej szaty roślinnej, zamienionych na pola uprawne. Potwierdzają to wyniki badań przeprowadzonych w strefie młodoglacjalnej, a także w pasie wyżynnym i na obszarach górskich. W podobny sposób formacje leśne blokują rozwój procesów eolicznych. Na neoholoceńską transformację rzeźby silnie rzutowała więc grupa czynników lokalnych, związanych przede wszystkim z gospodarczą i osadniczą działalnością człowieka.