Książka traktuje o historyku, Teodorze Tycu (6 V 1896-5 VIII 1927), urodzonym w Monachium, synu polskiego lekarza Maksymiliana i Niemki Katarzyny Mitterhuber. T. Tyc studiował na Uniwersytecie Monachijskim, potem na Uniwersytecie Poznańskim. Po latach spędzonych w armii niemieckiej w czasie I wojny światowej, wziął czynny udział w pracy propagandowej podczas powstań śląskich (1919-1921). W roku 1923 został doktorem, a w 1927 roku doktorem. habilitowanym specjalizując się w historii wieków średnich. Przedwczesna śmierć nie pozwoliła mu na kontynuowanie rozpoczętych prac organizacyjnych (kierował Instytutem Bałtyckim) i naukowych. Zdaniem prof. prof. K. Tymienieckiego, J. Rutkowskiego, Z. Wojciechowskiego, a po II wojnie światowej prof. G. Labudy, był najlepszym kandydatem, aby odegrać pierwszorzędne miejsce w badaniach nad średniowieczem, tak w skali kraju, jak i w Europie. Pozostawił kilka książek, a zawarte w nich efekty badań są w zasadzie niepodważalne. Publikację oparto na ocalałym materiale źródłowym (archiwa, biblioteki), przeprowadzając rozległą kwerendę. Postać uczonego na trwałe wpisała się do kanonu polskiej mediewistyki i historii poznańskiego Uniwersytetu. Książka wzbogacona jest ilustracjami, dołączono również płytę CD z około 300 ilustracjami dotyczącymi życia, działalności i twórczości artystycznej Profesora Teodora Tyca. Prace Komisji Historycznej PTPN, t. 68 Publikacja dofinansowana ze środków Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego