Od czasów Platona w zachodnich koncepcjach teatru usiłowano podporządkować medium inscenizacji teatralnej jego narracyjnej funkcji. Samuel Weber w świetnie napisanej, skłaniającej do myślenia książce śledzi zmieniającą się relację między teatrem, etyką oraz filozofią, badając alternatywy wobec panujących założeń na temat narracji w teatrze. W odczytaniach Platona, Arystotelesa, Sofoklesa, Szekspira, Kierkegaarda, Freuda, Benjamina, Artauda i wielu innych Weber analizuje teksty, które opierają się takiemu podporządkowaniu i ucieleśniają wyłonienie się teatralności jako odrębnego medium. Odczytania Webera rodzą również pytania o relację między teatralnością a pojawieniem się mediów elektronicznych. Weber wykazuje, że nowe media, bynajmniej nie zrywając z cechami charakterystycznymi dla żywego, zainscenizowanego przedstawienia, wzmagają ambiwalencje związane z miejscem i tożsamością, które oddziaływały w teatrze już od czasów antycznej Grecji.