Problem zasygnalizowany w tytule pracy odnosi się do przypadku integracji społecznej, która na tle doświadczeń krajów Zachodu okazuje się dosyć skuteczna. Założenia teoretyczne wypracowane w ciągu kilku dekad, weryfikowane przez rzeczywistość oraz łączone z dobrą organizacją i zarządzaniem, sprawiają, że szwedzka polityka integracyjna może uchodzić za efektywną. Konkretne dane wskazują na relatywnie niski poziom alienacji społecznej grup napływowych. Otwarty dostęp do rynku pracy to podstawowy, obok nauki języka szwedzkiego, element w procesie integracji społecznej. Praca na swój użytek oraz na rzecz społeczeństwa staje się tą płaszczyzną, na której rozpoczynają się dialog i kooperacja jednostek napływowych z autochtonami. Szwedzki przykład integrowania imigrantów przyciąga uwagę badaczy: socjologów, antropologów społecznych, politologów, kulturoznawców i językoznawców. Staje się tematem dyskursów i analiz naukowych, a także obiektem zainteresowania zagranicznych polityków, którzy liczą się z wymuszoną przez realia współczesnej Europy koniecznością stosowania rozwiązań integracyjnych wzmacniających spójność społeczeństw, dziś już coraz rzadziej monoetnicznych. Polska w czasie narastania ruchów migracyjnych nie uniknie spotkania z wzbierającą falą, a nawet falami imigrantów. Część uczestników tych migracji zatrzyma się w naszym kraju na dłużej lub na krócej. Niektórzy zdecydują się osiąść tu na stałe. Jak zatem stworzyć odpowiednie warunki do obustronnie korzystnej współpracy gospodarzy i gości? Jakie zaplecze finansowe, polityczne, społeczne i socjalne należy zbudować, aby uczynić integrację (nie asymilację) efektywnym modelem aplikowalnym do regionu, kilku regionów czy całego kraju? Odpowiedzi na część tych pytań można odnaleźć w już realizowanych i wdrażanych mechanizmach integracyjnych. Szwedzka polityka integracyjna wobec imigrantów tworzy zbiór praktyk, które mogą stanowić źródło inspiracji do tworzenia narodowych wariantów polityki integracyjnej, tak potrzebnej we współczesnej Europie.