Przed teoretykami i praktykami w kulturze prawnej i prawniczej odradzającej się Rzeczypospolitej Polskiej w 1918 roku stanęły ogromne wyzwania tworzenia rodzimej państwowości, prawodawstwa i nauki. Ważną rolę odegrał przy tym renesans filozofii prawa, która miała w Polsce przed utratą suwerenności państwa poprzez rozbiory obcych mocarstw: Austro-Węgier, Prus i Rosji, świetlane postacie, jak choćby osławiony na Starym Kontynecie Paweł Włodkowic. Już w roku 1923 Edmund Krzymuski z Uniwersytetu Jagiellońskiego pisze o tym rozwoju: „Począwszy od ostatniego dziesięciolecia XIX wieku filozofia prawa zaczyna się w całej Europie budzić do nowego życia i pojęcie prawa natury, jako wzoru idealnego, wracać do powszechnego uznania”1, do czego przyczynili się w sposób „najpoważniejszy” „profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Czesław Martyniak (1906–1939) oraz o. Jacek Woroniecki”. Z Wprowadzenia