W tomie Światło południa Apolonia Ptak kontynuuje tematy znane z jej wcześniejszych książek. Wymieńmy zatem apologię natury – zmiennej, dziwnej, niepojętej, fascynację groźnymi żywiołami, rozważania o upływającym czasie, ucieczkę z miasta, w którym trzeba żyć, wspomnienia przeszłości powiązane z niszczącymi, nieodmiennie podstępnymi działaniami historii, socjologię mikrośrodowisk, na przykład Sali szpitalnej czy bloku mieszkalnego, pogłębione psychologiczne analizy życia mieszkańców prowincji – poddanego wyzwaniom i próbom. Apolonia Ptak zajmująco opowiada, ciekawie konstruuje monologi bohaterów, by przybliżyć ich świat przeżyć wewnętrznych, różnicuje stylistykę wypowiedzi w dialogach intensyfikując dramatyczność przedstawianych scen, a także z umiarem sięga po środki poetyckie – rozbłyskową metaforę czy sugestywny obraz. z Posłowia Wojciecha Ligęzy