Hyacinth graf Strachwitz jest z pewnością jedną z najbardziej znanych i opromienionych sławą osobowości w historii niemieckiej wojskowości. Został odznaczony najwyższymi odznaczeniami za odwagę podczas drugiej wojny światowej: Liśćmi Dębowymi z Brylantami i Mieczami do Krzyża Rycerskiego, stając się jednym z dwudziestu siedmiu żołnierzy uhonorowanych tym najwyższym odznaczeniem, których czyny w niemieckiej historii militarnej nie podlegają dyskusji. Podobnie jak dowódcy kawalerii Fryderyka Wielkiego – Ziethen i Seydlitz – graf Strachwitz stał się legendą dla swych przyjaciół i wrogów. Podstawą jego sukcesów były odwaga i niewzruszona wola walki, umiejętność skutecznego wychodzenia obronną ręką z najtrudniejszych taktycznie sytuacji, a także poczucie odpowiedzialności i opiekuńczość wobec podległych mu żołnierzy. Jego talent i wyczucie strategiczne przed i w czasie bitwy były wręcz niewiarygodne, a dla wielu zgoła trudne do pojęcia. Do powstania jego legendy przyczyniły się także szaleńcze ataki, którymi dowodził, znajdując się niemal zawsze na czele swych czołgów. Zarówno jako człowiek, jak i żołnierz reprezentował nieposzlakowany charakter – nigdy nie obawiał się stawać w obronie prawa i sprawiedliwości; był prawdziwym rycerzem bez lęku i skazy. Cechowały go śmiałość, odwaga cywilna, gotowość do działania, koleżeńskość i wierność, a przy tym głęboka katolicka religijność. W opisie wojskowej kariery grafa Strachwitza znajdziemy obrazy straszliwych wydarzeń wojennych i nieprawdopodobnych ofiar, jakie pociągnęła ona za sobą. Czytelnik zrozumie, że wojna nie jest istotą wszechrzeczy, jak to się często o niej pisze w sposób gloryfikujący, lecz najstraszliwszą plagą ludzkości. Mimo to także miliony niemieckich żołnierzy walczyło i umierało, wierząc, że czynią to w dobrej sprawie. Żołnierskie cmentarze rozsiane na całym świecie są świadkami i zarazem pomnikami ostrzegającymi przed tak bezsensownym umieraniem.