Stefcia jest maszynistką biurową, nieśmiałą, samotną dziewczyną, marzącą o miłości. Rozmaite koleżanki usiłują jej pomóc w znalezieniu partnera i każda robi to na swój sposób: dziewczyna, która ma powodzenie, wielokrotna mężatka, intelektualistka. Stefcia słucha rad wszystkich i stosuje się do nich, z mizernym jednak skutkiem, z żadnym z "konkurentów" nie udaje jej się zajść dalej niż w pobliże łóżka. Przez cały czas nie traci zdrowego rozsądku, co ją odróżnia od ww. koleżanek i literackich wzorców, z których Dubravka Ugresić kpi, tak jak to ona potrafi. W końcu Stefcia znajduje kogoś na kursach angielskiego - ale co dalej? Żeby to rozstrzygnąć, autor (tak właśnie, w rodzaju męskim), ciągle obecny na kartach tej opowieści, zwołuje damskie kolegium złożone z własnej mamy, ciotki, przyjaciółek i sąsiadki - są wśród nich Czeszka i Macedonka. Radzą, jak dalej mają się potoczyć losy Stefci, ale mają do zaproponowania jedynie stereotypowe fabuły z arlekinów. Bo właśnie z arlekinów, wiary w bajki, poddawania się stereotypowym zachowaniom, z marzeń o życiu jak z wzorców popkultury szyła autorka, pruła, kroiła i fastrygowała na nowo tę uroczą małą powieść. Dubravka Ugresić nie walczy w stylu niektórych bojowych feministek z ogłupiającymi stereotypami, ona je oswaja i dzięki temu łatwiej obnaża, a czyni to z ogromnym wdziękiem.