Funkcja stabilizacyjna stanowi jedną z głównych funkcji polityki fiskalnej. Jej realizacja polega na takim kształtowaniu instrumentów fiskalnych, by zapewnić pożądane zachowanie się najważniejszych zmiennych makroekonomicznych, takich jak produkt krajowy brutto oraz stopa bezrobocia (por. Stiglitz, 2004, Owsiak, 2008). Wśród stabilizacyjnych instrumentów fiskalnych, oddziałujących na gospodarkę na poziomie makroekonomicznym, wymienić można m.in. saldo budżetowe, dochody i wydatki publiczne oraz dług publiczny. Obok tych zmiennych do realizacji polityki stabilizacyjnej wykorzystuje się również instrumenty oddziałujące na zachowanie podmiotów gospodarczych na poziomie mikroekonomicznym, takie jak stawki poszczególnych podatków czy też wybrane kategorie wydatków budżetowych. Ze względu na znaczenie, jakie stabilizacyjna polityka fiskalna ma dla właściwego funkcjonowania gospodarki, szczególnie ważna staje się ocena, czy polityka ta jest właściwie realizowana. Za kryterium oceny różnych rodzajów polityki stabilizacyjnej służyć może funkcja społecznego dobrobytu, stanowiąca zagregowaną miarę zadowolenia konsumentów. Sposób prowadzenia polityki fiskalnej maksymalizujący funkcję społecznego dobrobytu nazywany jest w literaturze optymalną polityką fiskalną (por. Barro, 1979; Lucas, Stokey, 1982; Chari i in., 1993).