Ukonstytuowane w epoce romantyzmu, a związane ze specyficznym rozumieniem pojęcia wieszczego profetyzmu dążenie do ogłoszenia wielkiej „trójcy poetów", jak również zapoczątkowany w latach czterdziestych XIX wieku proces ich hierarchizacji, zmierzający w efekcie do powołania reprezentywnej grupy około dziesięciu pisarzy o talentach na miarę narodowych wieszczów oraz specyficznie dydaktycznego wykorzystania niewyczerpanego potencjału kultury narodowej, miały stanowić o szczególnym, charyzmatycznym posłannictwie literatury polskiej.