Punktem wyjścia wybitnego eseju Nadine Fresco jest osiem zdjęć ukazujących masakry Żydów na jednej z plaż w pobliżu łotewskiego miasta Lipawa. Widać na nich kobiety i dziewczęta, niekiedy nagie, zmuszane do pozowania przed śmiercią, i ciała rozstrzelanych, zsuwające się do wykopanych zawczasu dołów. Obrazy przedstawiające pierwsze prześladowania Żydów – bojkot ich przedsiębiorstw, "noc kryształową", łapanki – były publikowane w Trzeciej Rzeszy w celach propagandowych, ale robili je także – wbrew zakazom wydanym na początku masowych masakr – żołnierze i cywile, będący świadkami i uczestnikami tych zdarzeń. Nadine Fresco, opisując kilka z tych zdjęć z obiektywizmem i pozornym brakiem emocji charakterystycznym dla sztuki fotograficznej, osiąga efekt o nieprawdopodobnej sile. Świetna i wstrząsająca książka. Jan T. Gross Analityczna precyzja wywodu Nadine Fresco odsłania niewyobrażalny, zdawałoby się, wymiar grozy. A jednak to, co "niewyobrażalne", jest przedstawione z okrutną dokładnością na fotografiach, od których nie sposób oderwać wzroku, chociaż sprawiają ból. Fresco umiejętnie prowadzi nas od płaskiej powierzchni fotografii ku głębi doświadczenia ofiar – ich poniżenia, samotności, cierpienia i śmierci. Ale autorka każe nam także myśleć o sprawcach: tych, którzy zabijają, i tych, którzy zabijanie fotografują. Fascynujący esej o poznawczych, estetycznych i moralnych dylematach fotograficznej reprezentacji Holokaustu. Fresco, tak jak Georges Didi-Huberman w znanej czytelnikowi polskiemu książce Obrazy mimo wszystko, opowiada się po stronie obrazu. Jacek Leociak