Celem pracy jest próba znalezienia odpowiedzi na pytania o fenomen systemu edukacji Carla Orffa, który już od ponad 50 lat jest adaptowany w wielu krajach świata. Co sprawia, że idea stworzona przez Orffa w pierwszej połowie XX wieku utrzymuje swoją żywotność, mimo zachodzących wokół zmian oraz w jaki sposób poszczególne kraje dokonują jej recepcji. Odpowiedzi autorka dokonuje w oparciu o analizę dokumentów recepcji w krajach europejskich i pozaeuropejskich, ze szczególnym uwzględnieniem procesu przenikania elementów koncepcji Orffa do programów nauczania w Polsce i stworzenia polskiej adaptacji. Kwestia recepcji wiąże się w niniejszej rozprawie z kluczowym, określającym istotę koncepcji Orffa pojęciem muzyki elementarnej. Odnosi się ono do właściwego wszystkim dzieciom synkretycznego łączenia muzyki z mową oraz tańcem. W myśl poglądów Orffa jest to swoisty, bliski dzieciom język, który poprzez doświadczenie umożliwia poznanie skomplikowanych zjawisk dotyczących elementów muzyki, form czy stylów muzycznych. W poszczególnych rozdziałach autorka próbuje wykazać, że to właśnie kwestia muzyki elementarnej decyduje o otwartości idei edukacji muzycznej Orffa i możliwości dostosowywania jej do programów nauczania na całym świecie oraz adaptacji w pedagogice specjalnej i muzykoterapii. Specjalną uwagę poświęca charakterystyce twórczości kompozytorskiej Orffa, w której wyraziście uobecnia się idea muzyki elementarnej, wypracowana na gruncie Schulwerku. Łączność dzieła pedagogicznego z dorobkiem muzycznym Orffa decyduje o jego wysoce indywidualnym, oryginalnym stylu.