Po ukończeniu swojej 6. Symfonii w 1818 Schubert zmagał się, aby ukończyć kolejną. Symfonie 1-6 pokazywały głęboką znajomość podobnych utworów Haydna i Mozarta oraz niedoścignionego wzoru Schuberta - Beethovena – zwłaszcza symfonia 2. We wczesnych dziełach można również wykryć wpływ Rossiniego. Kryzys twórczy wynikał z wysiłków Schuberta w znalezieniu własnego brzmienia symfonicznego. W latach 1818-24 rozpoczął pracę nad 5 symfoniami, a porzucił 4 z nich. Zaraz po 6. rozpoczął pracę nad dziełem D-dur D615, ale pozostawił tylko dwa niedokończone fragmenty otwierające. W roku 1820 podjął pracę nad bardziej ryzykownym projektem, ponownie D-dur. Ekspansywne i prawie ukończone scherzo zapowiada Wielkie scherzo C-dur. Inne części są fragmentaryczne. E-dur Nr 7 z 1821 należy do innej ligi. Wymagające największej orkiestry ze wszystkich symfonii Schuberta, cztery części zostały opatrzone słowem „dobrze” na końcu zapisu nutowego. Schubert napisał ten utwór tylko częściowo, ale daje one fascynujący wgląd w to, co miało dopiero nadejść. Następnego roku 8. Symfonia B-moll wprowadziła nowy styl symfoniczny, który Schubert starał się odnaleźć. Choć utwór jest dramatyczny i pełen emocji, pozostaje tajemnicą, dlaczego Schubert nigdy nie ukończył tego dzieła. W scherzo brakuje trio a finale nie udało się odnaleźć. Możliwe, że przerośnięty (i o identycznym zapisie nutowym) entracte z Rosamunde miał stanowić finale – z pewnością przypomina zakończenia innych symfonii. Dwuczęściowy korpus musiał czekać do 1865 roku na premierę. Symfonia 9. została napisana w 1825 roku, jako jedyna ukończona przez Schuberta w ostatniej dekadzie życia. Jego długie dążenie do skomponowania „Wielkiej” symfonii, zostało zakończone. Symfonia 9. jest niebotycznym arcydziełem. Do jej premiery pod batutą Mendelssohna w Lipsku minęło 11 lat. Schubert rozpoczął pracę nad swoją10. Symfonią w 1828, wizjonerskim dziełem przyćmiewającym Mahlera, które okazało się być jego symfonicznym „łabędzim śpiewem” i szóstą niedokończoną symfonią. Symfonie 8. i 9. są jedynymi symfoniami tego okresu konkurencyjnymi wobec symfonii Beethovena. • Przekonująca odpowiedź na przesąd, że tylko Austriacy potrafią grać Schuberta dobrze: również ci rosyjscy wykonawcy potrafią uchwycić znaczenie uniwersalnego języka Schuberta, wyrażone w tragicznej 8. Symfonii (niedokończonej) i Symfonii 9. • Władimir Lande jest młodym rosyjskim dyrygentem pracującym z orkiestrami w Petersburgu i Waszyngtonie.