Ekranizacja jednego z najbardziej niepokojących opowiadań Antona Czechowa. Film przedstawia losy lekarza szpitala psychiatrycznego na prowincji, który pod wpływem rozmów z jednym z chorych sam staje się pacjentem. Socrealistyczna stylistyka i konwencja paradokumentu jaką przyjmuje Szachnazarow wpływa na silnie emocjonalny odbiór filmu. Poznajemy ludzi, pacjentów dotkniętych chorobą psychiczną. Mają oni proste marzenia: ożenić się, założyć rodzinę, ale najbardziej czego pragną to opuścić szpital. Surowa stylistyka nadaje filmowi jeszcze większego dramatyzmu, który wstrząsa i przejmuje. To film o kryzysie duchowym i chorobie duszy. To film, w którym bohaterowie próbują odpowiedzieć kim są i co znaczą, w końcu to film o cienkiej, wręcz iluzorycznej granicy jaka dzieli obłęd od "normalnego", zdroworozsądkowego świata. Scenariusz zachowuje oryginalną czechowowską fabułę, jednak twórcy celowo przenoszą akcję filmu w czasy współczesne.