Ta niezwykła książka otwiera przed Czytelnikiem świat młodzieńczych fascynacji i twórczości literackiej Karola Wojtyły. W 1978 roku, dokładnie w czterdzieści lat od debiutu poetyckiego, Karol Wojtyła wybrany został na Stolicę Piotrową. Wtedy też, ujawnione zostały światu, znane tylko nielicznym jego teksty. Liczne tłumaczenia ukazały fenomen literacki nowego Papieża. Kulturę słowa, umiejętność porywania tłumów, zaczęto postrzegać nie tylko w kontekście oczywistego charyzmatu, ale także doświadczeń artystycznych. Twórczość Karola Wojtyły wyrastała przede wszystkim z głębokich przeżyć religijnych. Był mistrzem w posługiwaniu się słowem. Język postrzegał jako główne i zasadnicze dobro kultury narodu oraz najważniejszy znak jego tożsamości. Jan Paweł II sięgał często do dzieł wielkich pisarzy i różnorodnych gatunków literackich. Jako niedościgniony mówca, wspaniale operujący głosem i gestem, pociągał tłumy. Zarówno napisane teksty, jak i wygłaszane przemówienia, kazania i homilie, budziły olbrzymie emocje. Myśląc o wielkim Papieżu-Polaku Marek Skwarnicki stwierdził, że twórczość poetycka, obok działalności naukowej, zwłaszcza filozoficznej, stała się prawdopodobnie dla Niego jedną z dróg poznania i zgłębiania rzeczywistości ludzkiej.