Koncentrując się na obecności rodzin w przestrzeni publicznej, która rozumiana jest w tej pracy jako miejsce kontaktu/spotkania i działań (aktywności) członków społeczności lokalnej, które wykraczają poza obszar ich spraw prywatnych, stawiam tezę i staram się ją uzasadnić w szeregu analiz dotyczących relacji rodzina – przestrzeń publiczna, że istnieje silny związek pomiędzy sposobami postrzegania, interpretowania i doświadczania swojego lokalnego otoczenia, zapośredniczony przez charakter doświadczenia biograficznego rodziny, a sposobami uczestniczenia w tej przestrzeni lokalnej. Analizy zawarte w tej książce są próbą polemiki z upraszczającą interpretację rzeczywistości społecznej tezą, że rodzina jest wyłącznie źródłem postaw egoistycznych, antyobywatelskich i stanowi barierę dla podstawowych wartości demokratycznych i zaangażowania obywatelskiego i jedynie działanie innych instytucji jest w stanie skutecznie ową „wrodzoną” słabość rodziny zrównoważyć.