Regiony miejskie są obszarami, w których zachodzą bardzo intensywne procesy urbanizacji, nasilające się w Polsce po transformacji ustrojowo-gospodarczej zapoczątkowanej w latach 90. ubiegłego stulecia. W postsocjalistycznych regionach miejskich tereny wiejskie leżące wokół dużych miast wykazują większą dynamikę przemian niż same miasta. Ponadto każdy region wyróżnia się pewną specyfiką. W pracy zostały przedstawione, a dzięki temu porównane regiony miejskie trzech największych miast Polski: Warszawy, Krakowa i Łodzi, oraz procesy szeroko pojmowanej suburbanizacji, jakie w nich zachodzą. Suburbanizacja została tu potraktowana z jednej strony jako urbanizacja strefy podmiejskiej w aspekcie demograficznym, ekonomicznym, przestrzennym i społecznym, a z drugiej jako faza rozwoju regionu, w której ludność z miasta przenosi się na tereny pobliskich wsi. Procesy te, jak się okazało, wywoływały często negatywne skutki. Mimo że poszczególni autorzy różnie nazywali obszar swoich dociekań – region miejski, strefa podmiejska czy obszar metropolitalny – zdecydowano się w tytule tomu na pojęcie „region miejski” jako najlepiej odzwierciedlające specyfikę badanego miejsca.