Książkę otwiera stwierdzenie, że w Europie (jej zachodniej części) przebudowa centralnych, śródmiejskich dzielnic jest nieoddzielna od przebudowy całości miast. To w dużej mierze prawda, chociaż w polskich warunkach nie zawsze ma ona potwierdzenie. Świadomość poprawy stanu technicznego śródmiejskiej zabudowy na drodze regeneracji, a więc zachowania jej pierwotnych (często zabytkowych) wartości kulturowych narasta powoli i bynajmniej nie jest powszechna. Tym bardziej książki takie, jak Mai Grabkowskiej mogą być ważnym argumentem w dyskusji na ten temat. Polskich publikacji książkowych na temat przebudowy śródmieść nie jest wiele, a tym bardziej brakuje ich w europejskich językach (chociaż podobną lukę wypełniają z powodzeniem badacze węgierscy, czescy czy rosyjscy). Anglojęzyczny odbiorca może zatem przekonać się, po pierwsze, że sposób myślenia o przebudowie śródmieścia nie odbiega w niczym od powszechnie przyjętych standardów. Zagadnienie to rozpatrywane jest odpowiednio szeroko, z uwzględnieniem przesłanek pochodzących z kilku dziedzin nauki mających wspólny przedmiot badań (nazwałem to kiedyś „naukami o mieście”). Po drugie, autorka wprowadza motyw, który nieodłącznie towarzyszy przebudowie miast przynajmniej od początku lat 70-tych XX w. (w USA nawet nieco wcześniej), mianowicie uspołecznienie przebudowy.