Piękna, wirtuozersko napisana i wybornie przez młodą tłumaczkę przełożona powieść o dramatycznym zdobywaniu samowiedzy, która wyzwala. Wydana w 2003 powieść wybitnego albańskiego autora, nieznanego w Polsce - podobnie jak albańska literatura i rzeczywistość w ogóle. "Psia skóra" to przezwisko, druga natura i znak życiowego niedopasowania bohatera powieści Krista Tupka. Tupka zwanego też Dupkiem, czyli miernego pisarza, autora kiepskich scenariuszy, niedoszłego poety i człowieka, który miał dwa talenty i pasje: picie alkoholu i miłość do kobiet. Pan Tupek, nachodzony przez banalnych bohaterów swych scenariuszy, niepokojony przez postać Hadesa oraz demonicznego doktora N.T., opowiada swoje życiowe perypetie, przez które przepłynął pół biernie, pół aktywnie. Losy Tupka związały się z tragicznym życiem pewnej rodziny i trzema kobietami: Lirą, Dolorą i Lori, babką, jej córką i wnuczką, które kochał w różnych okresach swego życia: pierwszą jako dziecko, drugą jako dorosły mężczyzna, trzecią jako podstarzały erotoman. A w tle - historia najnowsza Albanii, państwa totalitarnego, gdzie Dostojewski został zakazany, a obowiązującym światopoglądem był ateizm. Psia skóra to opowieść o miłości odnawiającej się w trzech pokoleniach, o lęku przed nadchodzącymi nowymi czasami, o próbie uwolnienia się od bólu przeszłości.