Przyjęcie Przygody przerosło Antonioniego. Zrealizował film zupełnie odmienny od poprzednich, ale nie spodziewał się, że zostanie on odczytany tak jak Panny z Awinionu Picassa w malarstwie - w aurze skandalu, jako formalna rewolucja, za którą stało znaczne poszerzenie zakresu zagadnień, wśród których sztuka mogła się od tej chwili poruszać. Pod płaszczykiem quasi-kryminalnej fabuły Przygoda opowiada o bardzo współczesnych problemach: niestałości uczuć i związków, galopującym głodzie emocji i doznań, egoizmie biorącym górę nad wszystkim. Anna (Lea Massari) i jej przyjaciółka Claudia (Monica Vitti) zostają zaproszone przez narzeczonego Anny - Sandro (Gabriele Ferzetti) - na przejażdżkę jachtem. Kierują się ku malowniczym Wyspom Liparyjskim i zatrzymują na jednej z nich. Sielanka weekendowego wypadu trwa do momentu, w którym Anna w tajemniczy sposób znika. Sandro i Claudia podejmują wspólne poszukiwania, sprawdzając na własną rękę każdy kolejny trop i każdą pogłoskę dotyczącą zaginionej. Mimo trudnego języka filmowego Przygoda stała się smacznym kąskiem dla snobów - komplikacje stylistyczne i filozoficzne filmu nie przeszkadzały i do dziś nie przeszkadzają wielu widzom w odbiorze tego wizualnie atrakcyjnego świata, gdzie pływa się motorowym jachtem, jeździ białym kabrioletem i mieszka w barokowej rezydencji.