Rozmowy o przeszłości i współczesności, tematy trudne, bolesne, intymne. Maria Orwid, dziecko Holocaustu, opowiada przejmująco swoją biografię, opisuje swoje zmagania z przeszłością okupacyjną. Wspomina powojenne lata krakowskiej Katedry Psychiatrii i jej przyjacielskie związki z artystycznym środowiskiem Krakowa, dzieli się z czytelnikiem swoją głęboką wiedzą o człowieku i jego psychicznych problemach. Jej walka o godność pacjenta i humanizację psychiatrii mają swe źródło w traumatycznych doświadczeniach dzieciństwa.