M. Woźniak postawił sobie za cel analizę przemian refleksji nad stosunkiem historyków do wyobraźni, mniej więcej od II połowy XX wieku, choć w tekście nie brak odniesień do epok wcześniejszych. Ryzykując pewne uproszczenie, można powiedzieć, że w centrum Jego zainteresowań stanął problem, w jaki sposób wyobraźnia, rozumiana jako narzędzie poznania historycznego, postrzegana jest w obrębie dwóch dominujących paradygmatów współczesnej historiografii: modelu modernistycznego/scjentystycznego i postmodernistycznego/konstruktywistycznego.