Lalewicz wyodrębnia różne poziomy budowy rysunku, a następnie opisuje ich rolę w konstruowaniu całościowego sensu przedstawienia. Na przekór potocznym mniemaniom udowadnia, że rysunek ani nie próbuje kopiować natury, ani nie opiera się na bezwzględnym podobieństwie. Jest tłumaczeniem doświadczenia wizualnego na układ kresek, rodzajem interpretacji kształtów oglądanych gołym okiem. Analiza Lalewicza obejmuje całą historię sztuki nowożytnej – od Durera po Mrożka.