Autor w sposób niezwykle „przyjazny” dla Czytelnika omawia zasady postępowania terapeutycznego w różnych postaciach zaburzeń afektywnych, konfrontując wiedzę opartą na faktach z własnym doświadczeniem klinicznym. Ważnym wątkiem poruszonym w książce są relacje terapeutyczne lekarz-pacjent, które w tej szczególnej grupie chorych bywają nie do końca przewidywalne. Zdarza się bowiem, że pacjent o dużej sugestywności i umiejętności przekonywania może przejąć kontrolę nad przebiegiem własnego leczenia, co nie zawsze zgodne jest z rzeczywistym interesem zdrowotnym. Stąd warto pamiętać, że pacjent w stanie wzbudzenia afektywnego ma tendencje do przekraczania granic, także w relacjach z lekarzem. Nie jest to zatem klasyczne kompendium wiedzy, opatrzone algorytmami postępowania terapeutycznego, ale książka, w której przemyślenia naukowca i lekarza praktyka wzajemnie się uzupełniają, prowadząc ostatecznie do konkluzji, że „najbardziej interesujący jest pacjent, a dążenie do jego dobra jest najwyższym nakazem”.