Nie da się zrozumieć fenomenu czasu bez uwzględnienia różnorodności sposobów jego doświadczania, wynikających z uwarunkowań psychologicznych i różnic indywidualnych między ludźmi (m.in. w zakresie cech osobowości, motywacji, chronotypu). Te uwarunkowania i różnice determinują postawy pracowników wobec czasu pracy. Postawy te obejmują między innymi stosunek do: - ekonomicznej i (wspólnotowej) wartości czasu (pracy), - przestrzegania sformalizowanych ustaleń koordynatów czasowych (punktualności, terminowości) i systematyczności w pracy, - pracy zmianowej i jej konsekwencji, - tolerowania marnotrawstwa czasu pracy wynikającego z różnych przyczyn, - możliwości i chęci kontrolowania czasu, - relacji: czas pracy – powstały w tym czasie efekt, - powolności i pośpiechu w pracy oraz możliwości przestawiania się na wyższe lub niższe tempo pracy, - sztywności versus elastyczności przy wykonywaniu zadań pracy, - sekwencyjności bądź równoczesności (symultaniczności) czasu związanego z jego polichronicznym bądź monochronicznym traktowaniem, - postrzegania kontinuum czasowego, czyli nacisku na różne perspektywy czasowe (przeszłość, teraźniejszość, przyszłość), czyli orientację retrospektywną, prezentystyczną i futurystyczną, rozszerzone ewentualnie o odległą/bliską przeszłość oraz przyszłość, - krótko-, średnio- i długookresowego planowania, - technologii i organizacyjnych narzędzi usprawniania wykonywanych czynności pracy, - (mentalnej) pracy non stop, - tempa kariery, - zachowań wolnoczasowych, - obniżania bądź podwyższania, a także – elastyczności wieku emerytalnego, generując różne rodzaje ryzyka personalnego, na przykład ryzyko efektywnościowe czy ryzyko konfliktu.