Tematem książki jest stanowisko Polski wobec idei utworzenia państwa żydowskiego (1944–1947) oraz wobec Izraela (1948–1967/1968). Autorka przedstawia nie tylko historię stosunków dyplomatycznych, gospodarczych czy kulturalnych, ale także powiązania polityki wobec polskich Żydów z działaniami dotyczącymi Izraela. Przygląda się na izraelskim przykładzie, w jakim stopniu polityka zagraniczna powojennej Polski uzależniona była od polityki radzieckiej. Opisuje zarówno postawy ludności żydowskiej w Polsce i jej reprezentantów, jak i stosunek Polaków do państwa żydowskiego.